آبشار قینرجه ، تکاب

به راستی خیر دنیا و آخرت که این ما انسان‌ها آن را از خداوند درخواست می‌کنیم، چیست؟

در همین راستا، امام صادق(ع) در حدیثی در بیان مصداق خیر دنیا و آخرت می‌فرماید:

عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) فِی قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ «رَبَّنا آتِنا فِی الدُّنْیا حَسَنَةً وَ فِی الْآخِرَةِ حَسَنَةً»(بقره/201):

رِضْوَانُ اللَّهِ وَ الْجَنَّةُ فِی الْآخِرَةِ وَ الْمَعَاشُ وَ حُسْنُ الْخُلُقِ فِی الدُّنْیَا.

امام صادق(ع) در تفسیر آیه «رَبَّنا آتِنا فِی الدُّنْیا حَسَنَةً وَ فِی الْآخِرَةِ حَسَنَةً» فرمود:

رضایت خداوند و  [ورود به] بهشت خیر آخرت  و فراهم بودن زندگی و اخلاق نیکو، خیر دنیا است.

کافی،‌ج55،‌ ص71

نکته مهم معنی اصلی آیه : خدایا ، ای پروردگار من هم در دنیا و هم در عقبی (آخرت) ، فقط خودتو میخوام.

ای جوان!

آیا طعم شیرین «عشق به خدا» را چشیده ای؟

آیا برای نجوا با خدا، شب ها بیداری کشیده ای؟

فداکاری ها، فرزند عشق ها و محبت هاست؛

تا این علاقه، نسبت به چه باشد!

«محبت» هم، فرزند «معرفت» و «شناخت» است.

محبتِ بی معرفت، در تاریکی راه رفتن است و عشقِ بی فداکاری، فقط یک ادعاست.

راستی... چگونه می توان عاشق خدا شد و از حبّ نفس رها گشت؟ و نسخه «محبت خدا» را چه کسی می نویسد؟

هرگاه «زیبایی» را تنها در «چهره» نجُستی و «جمال» را فقط در «تن» خلاصه نکردی، می توانی امیدوار باشی.

«جمال باطنی» مقوله ای است فراتر از چشم سر و «زیبایی معنوی» چشمی می طلبد که از سطح به عمق نفوذ کند و از ظاهر به باطن و از «محسوس» به «معنا».

از کجا بشناسیم که گرفتار «حب نفس» هستیم یا نه؟