آبشار قینرجه ، تکاب

ای جوان!

آیا طعم شیرین «عشق به خدا» را چشیده ای؟

آیا برای نجوا با خدا، شب ها بیداری کشیده ای؟

فداکاری ها، فرزند عشق ها و محبت هاست؛

تا این علاقه، نسبت به چه باشد!

«محبت» هم، فرزند «معرفت» و «شناخت» است.

محبتِ بی معرفت، در تاریکی راه رفتن است و عشقِ بی فداکاری، فقط یک ادعاست.

راستی... چگونه می توان عاشق خدا شد و از حبّ نفس رها گشت؟ و نسخه «محبت خدا» را چه کسی می نویسد؟

هرگاه «زیبایی» را تنها در «چهره» نجُستی و «جمال» را فقط در «تن» خلاصه نکردی، می توانی امیدوار باشی.

«جمال باطنی» مقوله ای است فراتر از چشم سر و «زیبایی معنوی» چشمی می طلبد که از سطح به عمق نفوذ کند و از ظاهر به باطن و از «محسوس» به «معنا».

از کجا بشناسیم که گرفتار «حب نفس» هستیم یا نه؟